Especialistas da UNAM, encabezados por José Abel Herrera Camacho, académico da Facultade de Enxeñaría (FI), desenvolven tecnoloxía baseada en intelixencia artificial para mellorar unha prótese para brazo, que pode ser manipulada polo usuario co uso da voz.

O brazo mecánico, destinado a mellorar a calidade de vida dos discapacitados, foi deseñado no Departamento de Mecatrónica desa entidade, a cargo de Manuel Dorador, pero foi o equipo do Laboratorio de Procesamento de Voz, que dirixe Herrera Camacho, o que elaborou o comando verbal para darlle funcionamento.

As próteses comerciais máis avanzadas son controladas por impulsos eléctricos e só permiten determinados movementos, en tanto, o mecanismo dos universitarios posibilitará actividades predeterminadas, como tomar unha pluma e escribir ou suxeitar unha cunca con forza controlada.

Existen algunhas que poden ser dirixidas a través dunha computadora, coa axuda da outra man, pero iso representa certas molestias; outras poden ser controladas a través dos nervios residuais que antes daban movemento ao brazo natural, non obstante, en ocasións estes foron danados. 

Prótese funcional coa voz

Ante esas situacións, o equipo da UNAM pensou nun prototipo que utilice a voz para realizar unha serie de movementos predeterminados, a tarefa principal é que conte con máis movementos. "Se a persoa pode falar, estará en posibilidade de dar indicacións e "a prótese saberá ata que punto imprimir forza, pois podemos calibrala para que o faga ata determinado grao," explicou Herrera Camacho.

O recoñecemento de voz realízase mediante un procesador dixital de sinais (DSP, polas siglas de dixital signal processor), que tarda 64 milisegundos (milésima fracción dun segundo) en recoñecelo. "En condicións de laboratorio, con ruído de 20 decibeis, logramos precisiones de 99 por cento, aproximadamente.

O DSP, detallou, é un micro controlador que na prótese faría a función equivalente á do cerebro dunha computadora.

Carlos Andrés Acosta Ramos, tesista de mestría do Laboratorio, expuxo que o propósito é que a prótese non requira dunha computadora, senón que sexa autónoma; para iso adaptaron un DSK, conxunto de ferramentas de desenvolvemento de software, que permite crear aplicacións para un sistema concreto.

Realizaron probas do sistema, con bos resultados, a través dun micrófono convencional de diadema. "A idea é reducir o custo a unha quinta parte, o que permitirá poñela ao alcance de máis persoas", resaltou.

Para ler a noticia completa pica aquí.